1942'nin kasvetli kışında, Arktik Okyanusu'nun engin ve amansız sularında ölümcül bir oyun oynanıyordu. Sovyetler Birliği, Nazi Almanyası'nın acımasız saldırıları altında ezilirken, hayat damarları olan Müttefik yardım konvoyları, umudun ince bir ipliğine tutunarak Kuzey Kutbu'nun tehlikeli sularından geçiyordu. Donmuş dalgaların altında, tonlarca askeri malzeme, hayati önem taşıyan erzak ve savaşın yorgun askerleri için acil ihtiyaçlar gizliydi. Kraliyet Donanması ve Amerikan Donanması'nın güçlü koruması altında yola çıkan konvoy, kırılgan bir savunma kalkanı arkasına gizlenerek ilerliyordu. Ancak, puslu fırtınaların ve sonsuza dek süren kar fırtınalarının puslu perdesinin ardında, gizli ölüm makineleri onları bekliyordu. Alman U-botları, acımasız ve beklenmedik bir saldırı düzenleyerek, konvoyun zayıf noktalarını tespit etmeye çalışıyordu. Gökyüzünden düşen bombalar ve denizden gelen torpidolar, mürettebatın her bir üyesinin yaşama tutunma mücadelesini bir hayatta kalma savaşına dönüştürüyor; deniz, donmuş dalgalar arasında umutsuzluk ve ölümün karışımıyla kızıllaşıyordu. Yük gemilerinin karaya oturarak yitip gitmesi, batan gemi enkazının arasında insan ve makinelerin ortak sonunu anlatırken, düşmanın gözü önünde hayatlarının nasıl tehlikede olduğu gerçekleşiyordu. Bu soğuk denizlerde, her geminin sesi umutla karışık, fakat kaçınılmaz sonu göze almış bir çığlık oluyordu.