Şiddet eğilimli ve içindeki öfkeyi kontrol etmekte zorlanan bir samurayın, fırtınalı bir denizde gemisini kaybettikten sonra medeniyetten tamamen kopuk, ıssız bir adanın kıyılarına vurmasını konu alıyor. Bu terk edilmiş topraklarda, dışarıya yöneltecek hiçbir düşman bulamayan savaşçının içindeki bastırılamaz öfke, kendi benliğine dönerek onu tüketmeye başlar. Çaresizlikle yüzleşen samuray, ruhunu arındırmanın ve içindeki fırtınayı dindirmenin tek yolunun, zihinsel bir disiplin ve derin bir tefekkür olduğuna inanır. Bu çetin yolculukta, antik meditasyon tekniklerine sarılarak zihninin kaotik derinliklerine inmeye çalışır. Ancak ada, onun ruhsal mücadelesi için bir sığınak olmak yerine, kendi karanlık yansımalarının canlandığı bir sahneye dönüşür. Umut ettiği dinginlik gelmez; aksine, gerçek ve hayal arasındaki duvarlar incelir, zamanla tamamen yıkılır. Her geçen gün, savaşçının zihni, kendi içindeki canavarlarla dolu, gerçeküstü bir cehenneme dönüşür. Nihayetinde, samuray huzuru bulmuş mudur, yoksa bilincinin en derin köşelerinde, yeni bir delilik formuna mı ulaşmıştır? Meditasyonun onu özgürleştirmesi gerekirken, onu kendi zihninin sonsuz labirentine hapsedip hapsetmediği belirsiz kalır.